Sterkhouders verlaten brandweer Elburg

Drie brandweermannen met een lange staat van dienst nemen afscheid van de post Elburg. Harry Binnenkamp, Hubert Bruijnes en Ben Gardenbroek, die om en nabij dertig dienstjaren achter zich hebben staan, treden kort na elkaar uit hun functie als bevelvoerder. 

Dick van der Veen

Ze geven aan dat het afschaffen van de leeftijdsgrens van 55 jaar een lastige is voor de continuïteit. “Je mag nu doorgaan tot je zeventigste wanneer je de jaarlijkse keuring doorstaat. Dat maakt het onoverzichtelijk. Gelukkig staan er opvolgers voor ons klaar. Die moeten wel een langjarige opleiding volgen: vijf jaar om van brandwacht bevelvoerder te zijn. Er is veel veranderd in de tijd dat we hier rondlopen. Hogere eisen aan de opleiding, meer oefeningen. Wat bleef is de stevige onderlinge band die de leeftijdsverschillen overstijgt. De post Elburg mag wat dat betreft een schoolvoorbeeld worden genoemd.”

Ze hebben alle drie goede redenen om er mee te stoppen, maar bijvoorbeeld als instructeur en bij regionale wedstrijden blijven ze wel betrokken. Hubert heeft twee zonen bij de brandweer. “Aan tafel gaat het nooit over voetbal hoor.” Ben: “Ik ben van de technische hulpverlening, Was niet met de nieuwe hoogwerker actief. Dan leef je naar het vertrek toe.” Harry moest de moeilijkste beslissing nemen. “Door de gevolgen van corona heb ik veel energie verspeeld. Nu soms moeite met een trap oplopen, daar waar ik enige tijd geleden nog twee keer in de week tien kilometer hard liep. Veiligheid staat voorop. Je bent van elkaar afhankelijk. Ik wil niet dat ik bij bluswerkzaamheden of achter het stuurde veiligheid op het spel zet.” Zijn beide collega’s prijzen de moedige beslissing.

Ze staan samen stil bij de ontwikkelingen. “Vroeger deden we zelf het onderhoud: op zaterdag poetsen om maar eens wat te noemen. Beschikbaarheid overdag was lang geen probleem. Dat is nu een lastige. Weinig mensen met een rugzakje vol techniek. De vrijwilligheid houdt op na het plaatsen van een handtekening. Daarna voelt iedere brandweerman de plicht om er te zijn als het nodig is.” En bij een calamiteit lezen ze van elkaars gezicht af waar extra ondersteuning nodig is.

Ze hebben verschillende ervaringen, maar de branden in Oudejaarsnacht van de laatste jaren staan op het netvlies gegrift. “Het gaat om snelheid bij de brandbestrijding. De groep die het eerst aanwezig is begint, ongeacht de gemeente waar de brand plaats vindt. Het toetreden van vrouwen is een gevoelig onderwerp. “Ze zijn uiteraard van harte welkom, maar de brandweer is een mannenwereld. Daarin wordt een eigen taal gesproken die in deze tijd gevolgen kan hebben. Ook het fysieke element weegt mee.”

Ze besluiten met een eensluidende oproep om als het ergens kriebelt toch vooral toe te happen. “De drive moet er zijn. Het kost tijd en energie, maar de kameraadschap, de uitdaging, de opleiding, het behulpzaam kunnen zijn aan de medemens wegen daar ruimschoots tegen op. Je steekt er zoveel van op; het verrijkt je leven. Dat kun je toch niet zeggen als je op de bank blijft hangen?”