Huisarts aan het woord: Verslaafd? Een serieus probleem!

Hoe naar is dat: verslaafd zijn! We hebben het er gewoon niet over. Of we redeneren het weg. Het is er niet. Nee, ik ben niet verslaafd hoor, die ander… Ik heb echt geen problemen. En met mijn gedrag stoor ik die ander toch ook niet?

Een paar weken terug was ik als huisarts betrokken bij een bijeenkomst in het dorp waar het ging over alcohol en drugsverslaving. De opkomst was boven verwachting hoog. Als hulpverleners zijn we daar best blij mee. Een rare gedachte eigenlijk. We bespraken in de groep de diverse vormen die er bestaan, maar ook de enorme omvang van het probleem. Een tijdje terug had ik het er over dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Maar misschien geldt dat ook wel bij een onderwerp als verslaving. En natuurlijk is het zo, dat de ene verslaving meer consequenties heeft dan de andere.

Vanmorgen sprak ik een zus, waarvan een broer gokverslaafd is. Zijn hele hebben en houden is hij kwijt. Ik sprak een bestuurder van de voetbalvereniging, die vertelde dat leden van de club regelmatig onder invloed toch achter het stuur kruipen. Maar hij vertelde ook dat kinderen zien dat hun ouders gewoonweg dronken zijn. Een moeder die vertelt dat haar zoon drugsverslaafd is en daardoor niet meer functioneert op school. Een jonge man die recent is opgenomen en werkelijk zijn hele lichaam als het ware verdrinkt.
Verslavingen, in welke vorm dan ook brengen over het algemeen geen goede dingen. Het maakt veelal relaties en levens kapot.

Nu durven we natuurlijk zelden te zeggen dat we verslaafd zijn of dat we problemen hebben. Het lijkt een soort teken van zwakte, van verlies. We schamen ons ervoor; verliezen misschien langzaam de grip op ons leven. Of we hebben te veel meegemaakt en proberen door middel van de verslaving ons gevoel te dempen. Kortom, allemaal hebben we vaak redenen om aan te geven dat het niet opgelost kan worden.

Zoals ik vertelde was de opkomst in het dorp bij de bijeenkomst groot, hetgeen me ergens verbaasde, maar wat me ook echt wel blij maakte als hulpverlener. Ik denk namelijk dat als dit soort dingen wat gemakkelijker besproken zou kunnen worden, de schaamte misschien wat meer verdwijnt. Dat door het te bespreken de mogelijkheid tot hulp groter wordt. En uiteindelijk is dat natuurlijk de wens. Het zal met vallen en opstaan gaan.
Ook ik ben een mens. Soms hoor ik de roep niet duidelijk. De stille roep om: zie mij, mijn probleem. Soms is het probleem hardnekkig. Anderzijds, samen staan we sterk! Durf te delen…
En laten we ons realiseren als volwassenen dat ons gedrag gezien wordt door kinderen. Misschien kunnen we een voorbeeld zijn voor ze, met al ons vallen, maar vooral ook met ons opstaan.

Mark Pul, huisarts in Doornspijk.